ما پیشنهاد کمک مالی خود را به پایان رساندیم و توانستیم آن را به موقع ارائه کنیم. همانطور که دیروز اشاره کردم، این کمک مالی به شیمی هتروسیکل های حاوی بور و خواص بیولوژیکی آنها به عنوان مهارکننده های پروتئاز سرین می پردازد. یک گزارش اولیه از شیمی بوروسیکل ما که توسط ایزوسیانیدهای بوریل هدایت می شود، در اوایل تابستان ظاهر شد (به پست 21 جولای من مراجعه کنید). علاوه بر آنچه که من فکر می‌کنم وسیله‌ای جالب ساختار محور برای بهینه‌سازی نفوذپذیری سلولی و فعالیت این مولکول‌ها است، ما رویکردی برای قرار دادن بور در هتروسیکل‌ها با استفاده از واکنش‌های تراکم ساده داریم. همانطور که در مورد شیمی تراکم فکر می کردم، برخی از مقالات مورد علاقه خود را از گذشته به یاد آوردم. در سال های اخیر در مورد انامین ها زیاد گفته شده و دلیل خوبی هم دارد. انامین ها که در اصل توسط استورک توسعه یافته بودند، موتور بسیاری از رویکردهای مصنوعی نوآورانه از جمله کاتالیز ارگانیک هستند. با این حال، اگر در مورد انامین والد “NH2” فکر کنید، به دلیل ماهیت بسیار ناپایدار آن، کنجکاوی باقی مانده است. در سال 2001، نواک و همکارانش مقاله قابل تأملی را منتشر کردند که این گونه ها را در یک پلیمریزاسیون با واسطه رادیکال به دام انداخت. این نشریه همیشه یکی از مقالات مورد علاقه من بوده است. راه تولید انامین والد نشان داده شده در زیر از طریق تراکم نیست (واقعا نمی توان از واکنش های کنترل شده ترمودینامیکی استفاده کرد). در عوض، نویسندگان از ایزومریزاسیون کاتالیز شده با فلزات واسطه استفاده کردند. پس از آن، آنها هوشمندانه انامین را تحت شرایط رادیکال، قبل از اینکه فرصتی برای توتومریزاسیون داشته باشد، هم پلیمریزه کردند. برای من، این فوق العاده باحال است.