من می خواهم در مورد یک شباهت جالب بین المپیک و تحقیق در مقطع کارشناسی ارشد صحبت کنم. شما احتمالاً فکر می کنید: “او در حال حاضر درباره چه چیزی صحبت می کند؟”…
من به‌روزرسانی‌های سوچی را دنبال می‌کنم و هر چند وقت یک‌بار برای دیدن برخی از رویدادها هماهنگ می‌شوم. ورزشکاران ترفندهای حیرت انگیزی انجام می دهند و من مدام در مورد مدال ها می شنوم. من با این تصور که کسب مدال تنها راه ارزیابی موفقیت یک ورزشکار است، محترمانه مخالفم. من فکر می کنم که مفهوم بهترین های شخصی به همان اندازه مهم است، به ویژه در رویدادهایی که در آن اجرا در یک دوره زمانی مشخص برای موفقیت به حساب می آید. وقتی به ورزشکارانی نگاه می‌کنم که در نهایت به سکو نمی‌رسند، به این فکر می‌کنم که آنها اغلب سرسختی و گرسنگی نشان می‌دهند تا نسبت به دستاوردهای گذشته خود پیشرفت کنند. از نظر من، این چیزی است که المپیک باید در مورد آن باشد، اما بهترین معیارهای شخصی موفقیت اغلب ذکر نشده است.
من همچنین فکر می کنم که در تحقیقات فارغ التحصیل، هر دانشجو باید برای رسیدن به بهترین های شخصی خود تلاش کند. این امر به طور طبیعی با بهبود تعداد و کیفیت مقالات در مقایسه با آنچه که او در سال قبل منتشر کرده بود، انجام می شود. تلاش برای یک مقاله در طبیعت، علوم پایه، یا نوع دیگری از ژورنال با تأثیر بالا، احتمالاً شبیه به گرفتن یک مدال است. اینها اهداف عالی هستند، اما همه ما می دانیم که چنین مقالاتی نادر هستند و به دلیل تعدادی از عوامل پیچیده (سیاسی و غیره) کاملاً تحت کنترل دانشجویان نیستند. از سوی دیگر، اگر دانش‌آموزی چند مقاله را در یک سال خاص منتشر کند، سال بعد باید یک پیشرفت باشد: سه مقاله یا دو مقاله در همان سطح مجله و یک مقاله در یک مجله با تاثیر بالاتر چطور؟ به این ترتیب بهترین شخصی فرد ایجاد می شود و پیشرفت قطعی وجود دارد.