/روابط همسایگی/

در سال 2009، Raines و Woolfson مقاله تأثیرگذار خود را در مورد مفهوم تعامل n-to-pi* در پروتئین ها منتشر کردند (http://www.nature.com/nchembio/journal/v6/n8/full/nchembio.406.html) . با تجزیه و تحلیل بانک اطلاعات پروتئین آنها به این نتیجه رسیدند که قبلاً یک تعامل جذاب بین آمیدهای ستون فقرات وجود دارد. این برهمکنش از جابجایی یک جفت الکترون تنها (n) از یک اتم اکسیژن به اوربیتال ضد پیوند (pi*) گروه کربونیل بعدی ناشی می شود. برای شیمیدانان آلی مصنوعی، این نوع تعامل منطقی است. چه کسی می تواند مسیر حمله بورگی-دونیتز را فراموش کند؟ با این حال، زیر رادار زیست شناسان ساختاری قرار گرفته است، که تا حدودی تعجب آور است (یا نه). با توجه به اهمیت این تعامل، فشاری برای تنظیم پارامترسازی بسیاری از بسته‌های مدل‌سازی مولکولی وجود دارد. پیامدهای بسیار دیگری نیز وجود دارد، اما واکنش پپتید چطور؟ من می توانم به یک مثال جالب فکر کنم. این از کنت و همکارانش است که چندی پیش مقاله جالب Chem Comm را منتشر کردند (http://pubs.rsc.org/en/content/articlehtml/2011/cc/c0cc04120c). در آن، نویسندگان واکنش نسبتا کم پرولیل تیواسترها را در بستن شیمیایی بومی توضیح می‌دهند. به گفته کنت، برهمکنش n-to-pi* در کاهش الکتروفیلیتی تیواستر نقش دارد.

تصویر

دیدگاه‌ خود را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *