در حالی که سنتز پپتید فاز جامد در طول سال ها به ارتفاعات چشمگیری رسیده است، روش غالب تهیه پپتیدها همچنان از طریق مسیر به اصطلاح C-to-N است. در این روش، یک اسید آمینه از طریق انتهای C به تکیه گاه جامد متصل می شود. مراحل بعدی به واکنش های جفت شدن تکراری با مراحل حفاظتی/حفاظتی پراکنده تبدیل می شود. روش دیگر سنتز، که در جهت مخالف حرکت می کند، مزایای زیادی دارد: از N تا C انتهایی. با این حال، روش های مربوطه به طور قابل توجهی کمتر توسعه یافته است. من از خواندن مقاله منتشر شده توسط Masurier و همکاران، که در آن پیشرفت‌ها در به اصطلاح فناوری پیوند دهنده لوله کولیک توضیح داده شده بود، لذت بردم. در نمودار زیر، من نمونه ای را نشان می دهم که این ایده را نشان می دهد. برای من، هیجان‌انگیزترین بخش این پیوند و پیوندهای مرتبط، ماهیت مفهومی دارد. دیدن روش هایی که از طریق شکاف پیوند آمیدی که توسط یکی از آمیدها (در این مورد، آمید پیپریدین) ایجاد می شود، خوب است. این مثال تأکید می کند که در شرایط مناسب، آمیدهای نزدیک می توانند یکدیگر را گاز بگیرند. برای کسانی از ما که سعی در ساخت پپتیدها دارند، معمولاً باید از این فرآیند اجتناب شود. با این حال، ظاهراً می توان از آن به خوبی استفاده کرد. چیز خاصی در مورد این پیوند دهنده لوله کولیک وجوددارد