ایده های نادرست به روش های بسیار مهمی به توسعه علم کمک کرده است. به عنوان مثال، فرضیه سیکلول را در نظر بگیرید. دوروتی رینچ، ریاضیدانی با تحصیلات، حامی اصلی این ایده بوده است و آن را به طرز وحشیانه ای پیش برده است. کتاب “من برای زیبایی مردم” خواندنی جذاب است. محور تئوری Wrinch بیان می کند که تاخوردگی پروتئین ناشی از فروپاشی کووالانسی آمیدها برای تولید ساختارهای تحت سلطه سیکلول است. در زیر می توانید پروتئینی را ببینید که از طریق تشکیل سیکلول “تا شده” است (اکنون همه کربن های آمیدی در sp خود هستند.³ حالت). به هر حال، دوروتی رینچ یک ریاضیدان بود، که نشان می دهد ممکن است بخواهیم در مورد فرضیه های ریاضیدان مربوط به پیوند شیمیایی شک داشته باشیم، مهم نیست که آن شخص چقدر مشهور است. در واقع، هر دانشجوی کارشناسی شیمی با دانش زنجیره های جانبی آمینو اسید باید بتواند یک آزمایش “گدانکن” (یا “فکر”) را اجرا کند و خود را متقاعد کند که بسته بندی زنجیره های جانبی آمینو اسید طبق دیدگاه سیکلول امکان پذیر نیست. از جهان. اما این نظریه ادامه داشت تا اینکه در نهایت توسط لینوس پاولینگ بی اعتبار شد. در حالی که نشان داده شد که ایده سیکلول اساساً اشتباه است، رد آن سهم بزرگی در کشف اثر آبگریز داشت. شما می توانید در این مورد در یک مرور کلی تاریخی عالی بخوانید (به لینک زیر مراجعه کنید).

http://www.ncbi.nlm.nih.gov/pmc/articles/PMC2143727/

در اینجا یک پیچ دیگر وجود دارد: به پروتئین فلورسنت سبز (GFP) فکر کنید. بلوغ کروموفور آن به دلیل یک واکنش آبشاری پیچیده است که ساختار سیکلول را شروع می کند. در زیر به چگونگی این اتفاق نگاه کنید. در حالی که در اینجا هیچ واحد سیکلول متعددی مشابه ایده تاخوردگی Wrinch وجود ندارد، جالب است که یک پروتئین قابل توجه (GFP) عملکرد خود را مدیون ساختاری است که از طریق پیوند کووالانسی بین دو آمید مجاور ساخته شده است. فکر می کنم همیشه باید دوروتی رینچ را به یاد داشته باشیم!